Voorvergadering in Celendín
Gisteren zijn we teruggekomen van onze eerste reis dit seizoen naar het binnenland. Het was best spannend hoe mijn lichaam zou reageren op alle gaten en kuilen. Met een stevige neck-lace ben ik meegegaan. Het is eigenlijk best wel goed gegaan. Op de heenreis heb ik niet erg veel last van mijn nek gehad. Woensdag hadden we de vergadering met alle leiders. Een paar leiders waren er niet en de situatie van hun kerk baart ons dan ook best wel zorgen. Als er geen plannen worden gemaakt en de “zaak” alleen maar draaiende wordt gehouden, dooft alles vanzelf uit als een nachtkaars. Graag jullie gebed voor Santa Ana met Rafael en Celendín met Demetrio. Dit jaar hebben we een paar nieuwe activiteiten gepland. Ten eerste een conferentie met echtparen. We zijn heel erg benieuwd hoe dit zal gaan. Het is op verzoek van de voorgangers dat we Godo en Teresa, onze voorgangers in Cajamarca, hebben gevraagd om deze conferentie te houden. Zij hebben speciale programma’s voor echtparen en in Cajamarca geeft het veel resultaat. In de “campo” is veel huiselijk geweld en communicatie is iets wat niet geleerd wordt, niet in de opvoeding, maar helemaal niet op de scholen. Eén onderwerp zal dus zijn: “hoe kan ik zinnig ruzie maken.”. Anderhalve dag willen we de echtparen min of meer afzonderen en dat zal niet meevallen met boerenfamilies. Ze zullen moeten organiseren dat hun kinderen zijn ondergebracht en hun vee verzorgd wordt.
We zijn heel erg benieuwd.
Een ander nieuw iets is een conferentie voor boeren, waar een “oude” vriend, Julio Rojas zal spreken. Twee dagen zal hij in Sucre zijn, daarna in Oxamarca en Malat. Dat zijn de plaatsen waar nu een boerenvereniging is. Vanuit de kerk is dit initiatief genomen, maar ook mensen van buiten de kerk nemen er deel aan. Julio is antropoloog, maar hij noemt het toegepaste antropologie. Hij geeft leiding aan communiteiten in veefokprogramma’s, verbetering van landbouw en een nieuw project, een geitefokkerij. Zijn ervaringen en kennis zal de mensen helpen om zelf meer initiatieven te nemen en tijd en geld te investeren in hun dromen.
We zijn heel erg benieuwd.
Een ander nieuw iets is een conferentie voor boeren, waar een “oude” vriend, Julio Rojas zal spreken. Twee dagen zal hij in Sucre zijn, daarna in Oxamarca en Malat. Dat zijn de plaatsen waar nu een boerenvereniging is. Vanuit de kerk is dit initiatief genomen, maar ook mensen van buiten de kerk nemen er deel aan. Julio is antropoloog, maar hij noemt het toegepaste antropologie. Hij geeft leiding aan communiteiten in veefokprogramma’s, verbetering van landbouw en een nieuw project, een geitefokkerij. Zijn ervaringen en kennis zal de mensen helpen om zelf meer initiatieven te nemen en tijd en geld te investeren in hun dromen.
Allemaal krijgen ze een postermee om in hun kerk op te hangen
"Hier bidden wij voor Perú"
Judith heeft voor een groep potentiële timmerlui in Sucre uitgelegd wat het project van de timmerschool inhoudt. In mei zullen de lessen beginnen. Twee maal twee dagen per maand, vier maanden lang. We zijn heel erg benieuwd hoe dat zal gaan.
Op de terugweg stonden we na een half uutje buiten Celendín, waar we overnacht hadden, al weer stil. Er was de avond tevoren een enorme hoeveelheid modder van de berg op de weg gevallen, een huayco (modderlawine) had de weg versperd. Een grote vrachtwagen, die van Cajamarca ons tegemoet kwam, had geen geduld om te wachten tot er een grondverschuiver zou komen en had geprobeerd om zelf door de modder zich een weg te banen. Hij zat muurvast. Van verschillende kanten waren er boeren komen kijken en zij begonnen met een paar spaden de modder bij de wielen weg te scheppen. Het duurde een half uur en toen konden we weer verder. Een omstander merkte op dat we geluk hadden, want een paar weken geleden was er een modderlawine gevallen en het had toen drie dagen geduurd voordat de weg weer vrij was.
Thuisgekomen merkte ik wel dat de spieren zich aardig hebben gespannen en we hopen dat het met therapie en oefeningen weer allemaal in orde komt. Het was in elk geval heel erg fijn om iedereen weer te zien. Verschillende verzoeken om hulp bij nieuwe projecten hebben we gekregen en daar zullen we in de komende tijd van vertellen. De mensen begrijpen ondertussen dat hun eigen aandeel in manuren, maar ook in geld minstens even belangrijk is en ze aanvaarden die verantwoordelijkheid. Ook het reilen en zeilen van de kerken geeft in zoverre voldoening dat er temidden van allerlei onzin, die op andere plaatsen wordt geleerd, “onze” kerkjes “recht in de leer” zijn gebleven en dat stemt ons tot grote vreugde.
Op de terugweg stonden we na een half uutje buiten Celendín, waar we overnacht hadden, al weer stil. Er was de avond tevoren een enorme hoeveelheid modder van de berg op de weg gevallen, een huayco (modderlawine) had de weg versperd. Een grote vrachtwagen, die van Cajamarca ons tegemoet kwam, had geen geduld om te wachten tot er een grondverschuiver zou komen en had geprobeerd om zelf door de modder zich een weg te banen. Hij zat muurvast. Van verschillende kanten waren er boeren komen kijken en zij begonnen met een paar spaden de modder bij de wielen weg te scheppen. Het duurde een half uur en toen konden we weer verder. Een omstander merkte op dat we geluk hadden, want een paar weken geleden was er een modderlawine gevallen en het had toen drie dagen geduurd voordat de weg weer vrij was.
Thuisgekomen merkte ik wel dat de spieren zich aardig hebben gespannen en we hopen dat het met therapie en oefeningen weer allemaal in orde komt. Het was in elk geval heel erg fijn om iedereen weer te zien. Verschillende verzoeken om hulp bij nieuwe projecten hebben we gekregen en daar zullen we in de komende tijd van vertellen. De mensen begrijpen ondertussen dat hun eigen aandeel in manuren, maar ook in geld minstens even belangrijk is en ze aanvaarden die verantwoordelijkheid. Ook het reilen en zeilen van de kerken geeft in zoverre voldoening dat er temidden van allerlei onzin, die op andere plaatsen wordt geleerd, “onze” kerkjes “recht in de leer” zijn gebleven en dat stemt ons tot grote vreugde.
