Aan: al “onze” lieve vrienden in Nederland !!

Voordat dit jaar "onzes Heren" helemaal voorbij is, hebben Froukje en ik echt de behoefte om een heel intens "dank-je-wel" naar jullie allemaal te sturen. Eigenlijk zouden we dat aan elk van onze "achterban" willen doen, maar dat is praktisch niet mogelijk... En dat alleen al is voor ons reden tot enorme dankbaarheid!

In deze periode van het jaar, maken we geen reizen meer naar de bergdorpen, vanwege de toestand waarin de wegen zich bevinden, dus zijn we meer bezig in de stad zelf én met het helpen-op-afstand met de kerst-vieringen in de kerkjes "dáár".
Afgelopen zondag heb ik bv. 3x gesproken en verder kunnen we nu ook in de stad wat meer aandacht schenken aan de kleine kerkjes aan de rand van de stad. We doen dat met het vertonen van evangelisatie-films, etc. Bid daar a.j.b. veel voor, want daar is echt verschrikkelijk veel ellende en misdaad!!

Maar de "hoofdreden" van dit schrijven is eigenlijk een heel HART-elijk DANKJEWEL tot uitdrukking proberen te brengen, voor jullie meeleven en vooral mee-bidden gedurende het nu bijna voorbij gegane jaar. Het is op papier onmogelijk om dat zó tot uitdrukking te brengen dat het ook zo overkomt als het bedoeld is. Maar we hopen en bidden dat je het a.h.w. vóelt. Het was meestal niet makkelijk en altijd weer ging het weer anders dan gepland. En ik denk dat we als Nederlanders daar nooit helemaal aan wennen.

Dus nogmaals: heel hartelijk dank voor het gegeven vertrouwen dat we jullie zendelingen mógen zijn!!!!!!!! En: we hopen dat we dat nog heel lang mogen en vooral: kúnnen doen.

We bidden dat jullie- en elk individueel- heel fijne feestdagen zullen hebben als we God danken en prijzen voor Zijn onuitsprekelijke Gave in de persoon van Zijn Zoon, die gekomen is om ons: ...."te verlossen van de zonde". Geweldig!

Góds intense Vrede bidden we je toe:
Ger, Froukje en Judith Prakken,
Cajamarca- PERU

Zending en Gemeente November

“Dit zouden de christenen in Nederland nou eens echt life mee moeten kunnen maken…..” Ik weet niet hóe vaak ik dit de laatste tijd wel heb gedacht, als we ergens waren, waar iets gebeurde, dat zó de moeite waard is om te vertellen, iets wat heel karakteristiek is voor het werk wat we doen. Eigenlijk moet ik zeggen: “wat we samen mogen doen!!”…én gedaan hebben tijdens de “droge tijd” van het afgelopen jaar. Zoals je je misschien herinnert, kunnen we met de Jeep de bergdorpjes alléén vanaf eind maart tot eind oktober bezoeken, want daarna begint de regentijd. Die is dit jaar wel erg vroeg van start gegaan, want het regent praktisch elke dag heel heftig. Maar gelukkig konden we nog zonder problemen Oxamarca bereiken, waar we elk jaar, eind oktober met alle leiders van de kerken een soort evaluatie houden over alle aktiviteiten van het afgelopen jaar. Het was een vergadering waar we met veel dankbaarheid aan terug denken: naast de bijbelstudie, die best “diep” ging, hebben we ook erg veel samen gelachen en gebeden. De tijd vloog dan ook om, maar we hadden tot onze verbazing alle agenda-punten al in het begin van de middag behandeld! Waar we allemaal heel erg blij over zijn is het feit, dat er enkele gemeenten opnieuw weer helemaal in de “running” zijn. Met name voor de gemeente in Piobamba zien we weer wat lichtpuntjes. Er zijn zelfs plannen om een nieuw kerkgebouw aan het marktplein van het dorp te zetten. Men is daarin duidelijk geïnspireerd door alles wat er in Malat gebeurt. In de vorige ZG heb ik daar al iets over geschreven, dat daar een nieuw kerkgebouw verrijst aan het dorpsplein. Als jullie dit lezen is het feest “van het dak” al geweest. Het is hier gebruikelijk dat het gevierd wordt als het dak op een gebouw komt. Ook in Nederland wordt er dan een vlag op gezet, als ik het wel heb. Froukje en ik willen daar heel erg graag bij aanwezig zijn, maar of dat kan, hangt van het weer af. In ieder geval hopen we zo snel mogelijk wat foto´s te kunnen laten zien. Ook dát dat zijn van die momenten, dat ik denk: wat zou het geweldig zijn als de mensen in Nederland dit konden meemaken….Verschillende gasten uit Nederland zijn al eens in Malat geweest, kennen daardoor de oude situatie en nú dit……. ¡ Echt geweldig!

Goed, nog vóór de vergadering in Oxamarca, hadden we een daar Jeugd weekend. Dat was ook zo’n gebeurtenis waarbij ik dacht: “Dit moesten ze eens kunnen meemaken!!” Een zonovergoten marktplaats waar heel veel mensen hun wekelijkse inkopen deden, maar waar ondertussen een christelijke folklore groep een concert gaf, met getuigenissen én openlucht-theater. Echt geweldig: zoveel mensen, die heel aandachtig stonden te luisteren….!!

Daarna vertrokken Froukje en ik naar La Quinua, een dorpje waar we nog niet eerder geweest waren. We hadden erg fijne momenten van Bijbelstudie en ‘s avonds een film in de presentatie-zaal van de school. De eerste avond stroomde de zaal vol, maar wat ik ook probeerde: ik kreeg het apparaat niet aan de “praat”. Maar de mensen bleven allemaal heel geduldig zitten en ik moest het aggregaat gewoonweg uitzetten, want anders waren ze niet naar hun huizen gegaan. Gelukkig lukte het wel om de volgende dag het apparaat aan de praat te krijgen, maar ik was een beetje bang, dat de mensen geen tweede keer (voor niets) zouden komen; maar dat was niet het geval: er waren er nog meer dan de avond daarvoor! En heel veel mensen waren diep onder de indruk na het zien van de “Jezus-film”.

Andere teamleden verzorgden ondertussen bijbelstudies in Tupac-Amaru en Malat. Wij waren eind oktober nog in Cajén, het dorpje waar ik de vorige ZG al over vertelde. Naast de studies voor de leiders, konden we tijdens de avonden heel veel nog onbekeerde mensen bereiken door middel van films. Dat is toch een geweldig middel, vooral in die dorpen waar nog geen elektriciteit is….
In dit dorp was een jong echtpaar uit Heerenveen met ons mee. Zij zoeken echt de wil van de Heer voor hun leven, met name wáár Hij hen in Perú wil inzetten. Het land is 38x zo groot als Nederland, dus ruimte genoeg. We hopen en bidden, dat er meer mensen komen met een bewogen hart voor de minst bereikten, dwz.de arme boeren in de bergdorpen, waar tot voor 7 jaren nog niemand kwam….Het is voor gezinnen met kinderen ook best wel moeilijk om dit werk te doen ( hoewel niet onmogelijk); de stad “trekt” dan wel erg sterk….Bid dus ajb.dat de Heer daarin de beslissingen duidelijk stuurt!
Froukje schreef de vorige ZG daarover nog, dat voor ons“ de jaren toch gaan tellen”, en dat is “natuurlijk”. Het ongeluk van dik 5 jaar geleden trekt nog steeds z’n sporen. Er zijn nog dorpen waarvan de leiders trouw naar de studies komen, maar waar wijzelf nog nooit geweest zijn. En dat “prikt”me. Ik wil al die nog niet-bezochte dorpen nog minstens 1x bezoeken. Dit jaar zijn dat er 2 minder geworden…..En de mensen vinden zo’n bezoek zó geweldig, dat is echt ontroerend!! De laatste keer kon ik 3 uur klimmen volhouden, maar toen was het ook echt op! Maar dank met ons de Heer, dat het kón….

Zojuist is “onze” Elsy terug gekomen van een reis naar het dorp Jelíc. Elsy werkt nu al jaren bij ons. Ze begon als “hulp-in-de-huishouding”, zodat Froukje de handen vrij had om zich totaal aan het werk in de campo te kunnen wijden. Maar Elsy heeft zich, naast “háár” taak, verbazingwekkend ontwikkeld als “zendelinge-in-eigen-land”. Ze is verantwoordelijk voor een buitenpost van de pinkstergemeente in één van de armste wijken van Cajamarca, en runt daarbij een eetzaal van “Pan de Vida” in haar kerkje. We stimuleren haar daar erg in en ze komt nu nog maar 3 dagen per week bij ons thuis om te helpen in de huishouding. Dit was mogelijk, omdat we een ander meisje “gevonden” hebben, die de andere 3 dagen bij ons werkt en die zich ondertussen klaar aan het maken is om naar de universiteit te gaan…Haar naam is: Vitalina en is 18 jaar. Zij laat haar loon bewaren om in december opnieuw te beginnen met de voorbereiding voor het toelatingsexamen van de Universiteit in Cajamarca. Ze wil graag bouwkundig ingenieur worden, voorwaar een hoge ambitie voor een meisje, wat in Piobamba is geboren. Wil iemand haar hierbij helpen en met een klein bedrag per maand haar helpen om haar droom te verwezenlijken? Laat het even per e-mail weten.

Elsy neemt steeds meer initiatieven om de bergdorpen te bezoeken en daar “kinderfeesten” te organiseren in “onze” kerkjes én onderwijs te geven aan echtparen!! Zó kwam ze net thuis om verslag uit te brengen van haar laatste reis naar Jelic:
Ze vertrok uit Cajamarca op donderdagavond om 10 uur, gezeten op de melkbussen van een melkauto. ‘t Was koud en het regende af-en-toe. Om 2 uur ´s morgens kwam ze zo aan in Sabogal, waar ze tot 4 uur moest wachten om de volgende melkauto te nemen naar Tiñalloc, waar ze om 6 uur a.m.. aankwam. Daar moest ze wachten tot 8 uur en toen kwamen de zondagschoolleiders van Jelic haar ophalen om per paard verder te reizen; dat duurde ook nog 4 uur (!) voordat ze daar arriveerde. Toen was het dus ondertussen 12 uur geworden en na het middagmaal begon Elsy met voorbereidingen voor het kinderfeest. Alle kinderen kregen een mooie “kroon” op het hoofd, die ze zelf mochten maken.
's-Avonds gaf ze “les” aan echtparen én jong-verliefde stelletjes. Dat doet ze geweldig! We hebben dat een keer meegemaakt hóe ze dat deed in Cajén: aan het eind van haar “preek” vroeg ze de mannen om hardop te herhalen, wat ze gezegd hadden toen ze het meisje vroegen om met hen te trouwen. Daarna “moesten” ze dan een roos overhandigen….. Werkelijk indrukwekkend!!! En er vallen dan heel wat traantjes…….

En zaterdagmorgen, de laatste voorbereidingen voor het kinderfeest; heel vaak de allereerste keer in de geschiedenis van zo’n dorp. En dan is het grote moment aangebroken: van heinde en ver komen de kinderen toegestroomd en vaak voor het eerst staan zíj nu eens in het centrum van de belangstelling…..Dat is zoiets geweldigs: “dat zou je eens moeten meemaken!!”
Op zondagmorgen om half 8 vertrekt Elsy, begeleid door de zondagschoolleiders dan naar Malat, dat op de route ligt waar ze om half 10 aankomen. De broeders wachten haar al op, maar ze kan daar niet lang blijven, want Elsy heeft met de zondagschoolleiding in Piobamba afgesproken om dáár ook nog een kinderfeest te houden!! Ze komt daar om 12 uur ‘s middags aan en zou graag even bijkomen, maar de kinderen staan al te wachten vanaf 10.00 uur. Ze eten samen en om 3 uur ‘s middags begint het feest en is om 5 uur afgelopen. Een schare van gelukkige kinderen achterlatend. Uit 2 dorpen: Piobamba en La Colpilla. Tussendoor zijn er veel pastorale gesprekken. Elsy gaat weer weg, dus daar kun je een heleboel min of meer vrijblijvend aan vertellen.
De melkauto vertrekt de volgende morgen om half 9 en komt ‘s avonds om 6 uur in Cajamarca aan. Gelukkig regende het niet, maar zólang ( 9 ½ uur) op een melkbus “zitten” te schommelen is geen lolletje! Ik hoop, dat dit “reisverslag” een beetje meer duidelijk maakt, wat een reis naar “de campo” inhoudt en dat het aanspoort tot GEBED!
Goed, lieve mensen: ik geef het toetsenbord nu over aan Froukje.

Froukje schrijft:
Wat is er elke keer toch veel te vertellen. Soms denk ik wel eens dat het voor de “achterban” misschien allemaal hetzelfde lijkt. Voor ons is het steeds weer nieuw, d.w.z. de ontmoetingen met de mensen zijn het belangrijkste en als je dan merkt dat er vooruitgang is in hun geestelijk en maatschappelijk leven, zijn we daar met hen blij om. Bijv. Iemand die een “echte” W.C. in zijn huis bouwt, i.p.v. de latrine buiten; of een kerk die zelf twee jongelui sponsort om eens per twee maanden een week naar een bijbelschool te gaan, óf het bericht dat een jonge man, die enige jaren aan de zijlijn stond in de gemeente, nadat hij een nogal scheve schaats had gereden, weer opnieuw de taak van zondagschoolleider is toevertrouwd. Het lijkt zo gering, maar het zijn allemaal tekenen van vooruitgang en eigen initiatief en daar zijn we voor hier: eigen mogelijkheden stimuleren en ondersteunen.
Bij het werk met de kinderen in het programma van het Lilianefonds met betrekking tot rehabilitatie is het moeilijkste punt lang niet altijd de mogelijkheden tot operatie of rehabilitatieprogramma’s, maar de betrokkenhied van de ouders. Voor de ouders van de campo is het een hele opgaaf om voor langere tijd van huis te zijn. Orthopedische operaties vergen veel tijd van herstel, dus als een kind naar Lima moet gaan voor een behandeling is dat vaak voor drie maanden of meer. Dat houdt in dat de vader (die gaat meestal, omdat de moeder nog andere kinderen thuis heeft), drie maanden niet op de akker kan werken, dus moet er iets georganiseerd worden, zodat het gezin toch brood op de plank krijgt. Dat organiseren is het grote probleem. Het is nooit geleerd en de meeste mensen weten niet waar ze zouden moeten beginnen met plannen of organiseren. Zoals jullie zien is een rehabilitatie een gecompliceerde zaak. Soms is het gelukkig ook erg eenvoudig als het gaat om een kind met soms hele slechte ogen. Ilés kon niet mee komen op school. Zijn gedrag werd steeds vervelender. Gelukkig trof hij een goed onderwijzeres, die de ouders erop attent maakte dat Ilés moeite had met het lezen op het bord. Hij kwam met zijn vader naar Cajamarca en de oogarts constateerde een afwijking van –6 bij één oog en bij het andere oog –5.5. Nu heeft Ilés een bril en zijn cijfers zijn meteen enorm omhoog gegaan.
Omdat ikzelf niet met de kinderen meekan naar Lima, heb ik een Spaanse non, die ook mediator van het Lilianefonds is, bereid gevonden om de ouders bij alle papierrompslomp te helpen. Dat is een enorme hulp, want die papierrompslomp (trámites) is bij elke handeling nodig en iemand die niet thuis is in de ziekenhuizen of kantoren van de overheid, verdwaalt in Lima. Hermana Esperanza, zoals ze heet, is 79 jaar, maar is de hele dag in de verschillende ziekenhuizen te vinden waar ze naast “mijn” Lilianekinderen, nog een heleboel mensen helpt hun weg te vinden. Onze liefde voor God in de eerste plaats en voor onze naaste daarbij, verbindt ons.
Op dit moment zijn er 3 kinderen in Lima voor behandeling. Carlos van 6 jaar voor verschillende operaties, Arlod van 3 jaar, die voor het eerst in Lima is, voor zeer gecompliceerde onderzoeken en operaties en Nicanor, die hopelijk binnenkort terug komt, nadat zijn “klompvoet” is rechtgezet. Bid ook voor Hermana Esperanza. Zij vroeg er zelf om, omdat ze toch merkt dat de jaren gaan tellen.

Lieve en trouwe mede-strijders voor Perú !!

Het heeft deze keer wel erg lang moeten duren om tijd vrij te maken om jullie op de hoogte te stellen wat jullie gezamenlijk gebed heeft uitgewerkt. Allereerst ons excuus dus, dat het zo lang heeft geduurd, maar als je deze nieuwsbrief uit-gelezen hebt, zul je zeker begrijpen waaróm het niet eerder kon……

“De trouwe lezers” (zou Maarten Toonders schrijven) weten dat we elk jaar 2 jeugd-weekenden organiseren: één en Sucre en de tweede in Oxamarca. Het volgende seizoen zullen we er DV. 3 organiseren: ook één Malat, waar met man en macht aan de nieuwe kerk wordt gebouwd. Het doet de christenen dáár, zó ontzettend goed om zo met elkaar bezig te zijn! Enkele weken geleden zijn Carlos (onze monteur) en ik daar enkele dagen geweest, om allerlei laswerk te verrichten. In Malat is nl.geen electriciteit, dus moesten we er met een knots van een agregaat naar toe, om te kunnen lassen. Het agregaat, dat ik altijd gebruik om films te tonen, en dat dus veel “lichter” is dan het las-aggregaat, konden we nu gebruiken om ondertussen de boormachine aan de gang te houden. Die dag was er juist markt op het dorps-“plein”, waar de kerk gebouwd wordt en van heinde en ver kwamen de mensen daarheen om dit “schouwspel” te bezien. Wat weer enorm veel kansen opleverde om mensen uit te nodigen het evangelie te komen beluisteren….Heel veel mensen dachten dat er diezelfde avond al een film gedraaid zou worden, omdat ze de Jeep met de aankomst van de filmuitrusting associeren.
Goed,even terugkomen op het jeugdweekend in Oxamarca: we waren met zó’n kleine 40 jongeren, vooral uit de bergdorpen. En naast de erg fijne samenkomsten, werd er tijdens de markt op ht dorpsplein een openlucht-concert door een folklore-groep gegeven, afgewisseld met openlucht-theater én getuigenissen. Het zag “bruin” van de mensen: er was zelfs een grote groep mensen, die vanaf het dak van het gemeentehuis zat te kijken, resp. luisteren.
Direct daarna zijn Froukje en ik per paard naar la Quinua vertrokken om daar aan de leiders van diverse kerken onderwijs te geven en ‘s avonds in de presentatie-zaal van de school films te vertonen. Voor heel veel mensen was dit de eerste keer van hun leven dat ze een film zagen. De zaal was dus afgeladen vol !! Zóveel hadden er nooit in het kerkje gekund…..
Na de studie- en evangelisatie-dagen moesten we snel weer terug naar Oxamarca, waar we een seminar voor zondagschoolleiders hadden georganiseerd. Dat was voornamelijk om de leiders voor te bereiden voor de kerstviering én hen naast ideeën van materialen te voorzien. Het was werkelijk enorm om hen bezig te zien.
Op zaterdagmiddag werd er een kinderfeest in de kerk georganiseerd, met als slotstuk een film, exclusief voor de kinderen. Er waren ook nogal wat tieners, en bij de oproep om mee te gaan werken in het kinderwerk, gaven zich een 10-tal daarvoor op. Bid voor deze jonge mensen, dat ze daarin zullen volharden én zij zélf de Heer beter zullen leren kennen.

Ondertussen was het de hoogste tijd om weer naar huis te gaan, waar Judith tijdens onze afwezigheid de zaken behartigd had. Steeds meer mensen uit de campo, met lichamelijke klachten kloppen bij ons aan, omdat ze de weg niet weten waar ze moeten zijn om geholpen te worden. En verder steeds meer kinderen, die hulp krijgen via het Liliane-fonds. Froukje is daar “mediadora” van en het is dikwijls enorm ontroerend om te zien hóe kinderen geholpen zijn, door operaties en hulpmiddelen, die wel in de stad voorhanden zijn, maar nooit de “campo” bereiken. Het kost Froukje enorm veel tijd en moeite, maar het is zó enorm die moeite waard, omdat zich zo weinig mensen om deze kinderen “druk maken”.

Elsy, die nu al jaren bij ons werkt, kreeg het plan om een kinderfeest te organiseren in Cajén ,een dorpje zo’n 4 uur rijden bij ons vandaan. Sinds kort is dat met onze Jeep te bereiken. Elsy heeft zich de laatste jaren enorm positief ontwikkeld, zowel in haar “buitenpost” met elke dag een ontbijt voor 63 kinderen in een een wijk met een enorme nood, als in het brengen van het evangelie aan de kinderen in de campo. Ze neemt dan één van de teeners uit “haar eigen buitenpost” mee, die haar daarbij helpt én zó zélf een bediening ontwikkelen kan. Zo gaf ze ‘s avonds en schitterende bijbelstudie voor echtparen en de dag daarop, samen met de zondagschoolleider van Cajén een (soms letterlijk) knallend feest voor de kinderen. ¡Wat hebben die kinderen genoten! En niet alleen zij, maar iedereen: groten en kleinen samen.

Tot slot: (op dit moment) gisteren zijn we net terug gekomen van de slot-samenkomst met alle leiders van zowel het distict Oxamarca als Sucre. Dat doen we elk jaar aan het begin én einde van ons “werkseizoen”. Het seizoen loopt van april tot october. In april stellen we het programma samen en in october hebben we een evaluatie en kan iedereen eventuele wensen voor het volgende jaar kenbaar maken. Dit jaar is de regentijd wel erg vroeg begonnen. Momenteel hebben we bezoek van een jong echtpaar uit Heerenveen, dat de wil van de Heer voor hun leven zoekt, maw. wáár Hij hen gebruiken wil in Perú ( !!!! ). Ze zijn de afgelopen dagen op diverse plaatsen geweest, met heel verschillende vormen van werk. Zo hebben ze kunnen zien wat het resultaat is van bepaalde vormen van het werk van de NGO in de bergdorpen; we hebben een lang gesprek gehad met de burgemeester van Sucre (een oude bekende van ons), en daarna hebben we een heel nuttig gesprek gehad met een overkoepelende organisatie van diverse hulpinstellingen in Celendín. Persoonlijk vond ik dat heel erg indrukwekkend; vooral om te zien én horen hoe mensen die (nog) geen christenen zijn zich totaal geven om de minst-bedeelden in de campo een waardiger bestaan te kunnen geven….Bid ajb. mee, dat deze gesprekken vrucht zullen afwerpen. Oók dat deze jongen mensen, die nu bij ons op bezoek zijn, en daarna nog naar 2 andere plaatsen op onderzoek zullen uitgaan, duidelijk de stem van de Heer-van-de-oogst zullen verstaan.

Bid ook voor ons, in een tijd dat het werk zo´n enorme vlucht neemt, dat de Heer ons beschermt voor dingen die niet door Hem “gezonden” zijn. Bid ook voor Judith, dat ze op díe plaats “terecht” zal komen, die Hij voor haar bestemd heeft !!

Heel hartelijk bedankt voor jullie “warm” mee-leven èn mee-bidden.
Tot het volgende nieuws:
Jullie Ger en Froukje.

Cajamarca, 24 Augustus 2007

Als je dit nummer van Z&G leest, heb je ongetwijfeld de vakantie al achter de rug. In het deel van de wereld waar demeeste zendelingen van Z&G werken, is dit voor de meesten onder hen juist de drukste tijd van het jaar. In elk geval voor Perú ! En dat hebben we gemerkt. Op het moment dat ik dit schrijf, hebben we trouwens nog een flink “druk blok” voor de boeg. En het is goed dat we er door de berichten samen (!) voor staan, want zonder gebed kan niemand onder ons met vrucht werken…..
Maar nu eerst een verslag van de activiteiten van de afgelopen tijd:
In het vorige nummer van ZG schreef ik dat we naar een plaats zouden gaan waar we nog nooit eerder geweest waren: Tupac Amaru ( genoemd naar een vrijheidsstrijder die door de Spanjaarden destijds op gruwelijke wijze werd vermoord ). Na een urenlange rit over practisch-onbegaanbare wegen kwamen we bij de kerk aan. Dezelfde avond begonnen we met een evangeliesatie-film.Het kerkgebouw was boven op een heuvel gebouwd en vandaar uit kon ik de hele omgeving goed zien en ik vroeg me af waarom ze de kerk dáár gebouwd hadden omdat er maar zo weinig huizen in de omtrek te zien waren….Maar ‘s avonds stroomde de kerk vol met mensen! We konden onze ogen niet geloven, want: waar kwamen al die mensen vandaan ? En zo was het élke avond. Sommige mensen moesten minstens 1 uur heen en dan nog 1 uur terug lopen over paadjes die wíj nauwelijks kunnen zien.
Overdag kregen de leiders onderricht over heel fundamentele zaken. En ook dan was de kerk behoorlijk vol, maar wel konden de mensen dan allemaal zitten. Onderwijs in deze omgeving is daarom zo enorm belangrijk, omdat er juist hier zo veel secten actief zijn; bid daarom veel voor onze mede-christenen in genoemd gebied.

Korte tijd daarna vertrokken we naar Malat. Een dorpje waar al verscheidene Nederlandse gasten met ons samen geweest zijn. Ook deze keer was dat het geval: nu was het de familie Driedonks uit Eindhoven. En ondanks het frequente bezoek van de ratten, vooral tijdens de nachtelijke uurtjes, hebben we het er erg goed gehad in Malat. En ik denk dat de familie Driedonks best bereid is om daar verslag van te doen…
Op dit moment zijn de Christenen daar bezig met het bouwen van een nieuw kerkgebouw, direkt in het centrum van het dorp. (aan de zgn. “plaza”). Daar worden alle belangrijke evenementen gehouden en bevinden zich de belangrijkste (!) gebouwen, zoals de medische post, de school enz. Omdat verschillende Nederlandse christenen geholpen hebben met het bouwen van de middelbare school en andere belangrijke zaken,heeft de communiteit de evangelische christenen deze plaats aangeboden: een prachtige mogelijkheid om in alles “aanwezig” te zijn, als “een spin in het web….” We zijn enorm dankbaar voor de goede contacten met oa. de medische post en de scholen. Zo hebben we deze keer alle film-avonden gehouden in het auditorium van de middelbare school, die elke avond weer afgeladen vol was; waaronder alle leraren met hun vrouwen. We verwachten veel van deze nieuwe fase van het werk in Malat en ook daarvoor vragen we je gebed.

En nadat een ander team nog lessen had gegeven in Celendín, was het moment aangebroken van het “verjaardags-feest” van “onze” gemeente in Cajamarca. Dit jaar was dat heel groots opgezet, want we hadden als “gastspreker” Kees Goedhart in ons midden. Helaas kon Kees dit keer “maar” alleen bij ons zijn, dat was dus wel jammer, maar verder was het enorm: tot op de dag-van-vandaag krijgen we nog steeds reacties van diverse personen, waaronder de leiding van de gemeente, van hoe geweldig ze die dagen hebben gevonden !! Een enorme hulp voor de gemeente in haar geheel, voor de echtparen enz. enz. Als afsluiting hadden we 2 dagen met de leiders uit de dorpen, waar wij werken, maar ook waar de leiders van “onze” kerk in Cajamarca werken. In totaal waren we met 130 mannen en vrouwen om onderwijs te ontvangen over leiderschap. In de 9 dagen dat Kees bij ons was, heeft hij 16 (!) studies gegeven….Als ik dit zo opschrijf, word ik er nog entoesiast over en ik hoop dat dat ook zo over komt ! Niemand zou er problemen mee hebben als Kees elk jaar minstens een week zou overkomen….

Het verhaal wordt wel erg lang dit keer, maar er gebeurt ook zó veel. Nadat Kees vertrokken was, werd er een seminar voor zondagschoolleiders gehouden in Piobamba. Het is denk ik niet nodig om nog eens dik te onderstrepen hóe belangrijk dit is, vooral in een land als Perú, waar zeker in de bergdorpen over het algemeen niets voor de kinderen in de kerk wordt gedaan. We hebben in de gemeente van Cajamarca gelukkig iemand die geweldig met kinderen kan werken: Alicia en zij maakt deel uit van ons team. Bid ook voor haar.

Begin augustus hielden we een jeugdweekend voor de regio Celendín. De voorbereidingen liepen nogal “stroef”, maar uiteindelijk werd het een heel bizonder fijn weekend met zo’n 55 jonge mensen. En: er werden “zaken gedaan” met God- en daar was alles om begonnen !!
Direkt ná dit weekend vertrokken Froukje en ik naar Cajén, een dorpje waar we weer overdag les hebben gegeven en ‘s avonds elke avond film. De gemeente heeft kort geleden een “complex” van kerk, pastoraal huis en keuken met eet”zaal” gebouwd en dat hebben ze heel goed gedaan. Het ziet er heel mooi uit en dat heeft ook weer een positieve uitwerking op heel het gemeente-gebeuren. We zien ook het effect op omliggende kleine gemeentetjes die zó aangespoord worden om te evangeliseren.

Op het moment dat ik dit zit te vertellen, zijn Froukje en ik net teruggekeerd van een “bezoek” aan onze eerste “standplaats” in Perú, waar we in 1983 met ons gezin aankwamen: Huancayo. De reden dat we daar nu weer naar toegingen was het 20-jarig bestaan van de school “Ebenezer” in Matahuasi. Froukje was daar de “promotora” van en heeft daar jaren-lang voor op de bres gestaan. Ze werd dan ook als een koningin binnen gehaald, maar daar kan zij zelf beter over vertellen !! Tot slot van mijn “verhaal” wil ik nog dit kwijt dat dit net de tijd was van de verschrikkelijke aardbeving, vooral in het gebied ten zuiden van Lima. De grond in Huancayo beefde behoorlijk, maar er was heel weinig schade, zoals ook in Cajamarca. Maar bid vooral voor de duizenden mensen die alles verloren hebben; dat de kerken een voorbeeld en dus een getuigenis, zullen zijn in het helpen van hun gedupeerde landgenoten.

Froukje schrijft:
Zoals Ger al schreef hebben we de laatste week in Huancayo doorgebracht. We logeerden bij de psycholoog, die ik destijds nog heb aangenomen. Al het andere personeel is al weer doorgestroomd naar andere plaatsen.
In 1996 droeg ik het “Onderwijscentrum voor integraal onderwijs” over aan de staat. Daarna heb je zelfs als directrice nauwelijks grip op personeelsbestand. De psycholoog Carlos is nu 20 jaar verbonden aan de school en heeft zich enorm ingespannen om het echt een school van dienstverlening te laten zijn. De meeste mensen in dit land hebben het zo druk met het hoofd boven water houden in elk opzicht, dat er niet of nauwelijks ruimte is voor dienstverlening. Toch zijn we daartoe geroepen, toch? Carlos had mij met nadruk gevraagd om tijdens de gesprekken en toespraken vooral de oorspronkelijke visie van “Ebenezer” te benadrukken. Dat bleek inderdaad nodig te zijn. We hopen nu en bidden dat alle gesprekken zullen beklijven. Speciaal onderwijs wordt hier alleen gedefinieerd op grond van het IQ van een kind. Kinderen met alle mogelijke leerproblemen om wat voor reden ook en een hoger IQ dan 70 vallen niet onder “speciaal” onderwijs en vallen dus tussen de wal en het schip. Er wordt momenteel veel aandacht besteed aan de hervorming van het onderwijs en daarbij hoort het “samen naar school”-gaan. In “Ebenezer” is dit altijd al een item geweest en ook nu konden we verschillende kinderen met het Down-syndroom en ook een meisje met o.a. spasticiteit geintegreerd zien meedoen. Hun klasgenoten gingen ook leuk met hen om. Toch zijn er personen die de school willen laten verdwijnen om allerlei dubbele redenen als afgunst, eigen belangen of onduidelijke redenen. De school heeft een groot draagvlak in de comuniteit van Matahuasi, het dorp waar intussen 6.000 mensen wonen. Met velen van de mensen van het dorp was het een hartelijk weerzien. Er waren veel ontmoetingen met bijbehorende maaltijden georganiseerd, en natuurlijk allerlei toespraken met zelfs een oorkonde van de burgemeester. Erg Peruaans en we hebben enorm genoten. Dat betekent o.a.:heel veel toespraken waarin er benadrukt wordt, dat er ”geen betere personen” zijn, dan de oprichters van de school. Op de officiële feestdag werd “misionero Ger” (dus) uitgenodigd om een “mensaje” (=boodschap) door te geven. Dat zijn dan de fantastische kansen die we hebben om aan toch wel invloedrijke personen, zoals burgemeesters, directeuren en rechters het evangelie te brengen: uitdagingen genoeg!!
Nu zijn we tot half september weer thuis en hebben dan nog een drietal activiteiten in en rondom Oxamarca (7 uur met de auto). Eén van deze activiteiten is een jeugdweekend voor de omgeving van Oxamarca. Elsy, onze hulp op velerlei gebied, Judith en Wilfredo organiseren het weekend en het scheelt heel veel dat we de organisatie van verschillende activiteiten kunnen uitbesteden. We genieten nog steeds van het kunnen werken in de “wijngaard”, ondanks dat de jaren gaan tellen.

ARTIKEL: Leven met Uitersten

Leven met Uitersten.

Nadat ik op ongeveer 17-jarige leeftijd tot het besef was gekomen dat het in het leven met Jezus “alles-of-niets”is en dat ik voor dat “alles” kon en mocht kiezen, begon er een tijd van “omvorming” in m’n leven, die kenmerkend was voor de Oldebroekse “Interkerkelijke Jeugdgroep” waar we (Froukje en ik) ons bij aansloten.
Het zal iedereen duidelijk zijn,dat we van veel kanten, door veel “preken” gestuurd worden die vaak nog jaren daarna zichtbaar worden in je leven. We hadden het voorrecht om met mensen in aanraking te komen die enorme stimulansen waren (en als ze nog leven) nóg zijn. Eén kan ik me nog zó goed herinneren en misschien schrijf ik z´n naam niet helemaal goed, maar z’n leven heeft een enorme impact op me gehad: Sidney Wilson. De man had ogen, waar een Röntgenapparaat jaloers op zou zijn: ze keken dwars door je heen!
Wat me verder enorm boeide en nog boeit is de wijze waarop Jezus mensen benaderde en veranderde. In de evangelien vind je daar een geweldige schat van voorbeelden van en ook daarna in Handelingen. Je vindt maar weinig of misschien zelfs geen énkele “standaard-verandering”. Zelfs zussen als Marta en Maria werden op verschillende "manieren" benaderd. Deze ontdekking heeft mijn leven dan ook blijvend veranderd. En wie mijn leven daarbij het meest heeft beïnvloed weet ik niet, maar het blijft me boeien.

We weten dat alle mensen bij God gelijke kansen krijgen om de “eindstreep” als winnaar te passeren. Toch zijn er mensen, die goed begonnen zijn en daarna op een gegeven moment afhaken. In onze tijd is dat beslist geen uitzondering. Ook van mensen die toch een uitstekend voorbeeld hebben gehad: ze konden van heel dichtbij zíen wat God in een toegewijd leven wil doen. In de Bijbel vind je daar een voorbeeld van in de persoon van Judas, maar ook van een “mede-arbeider”van Paulus: Demas. Paulus noemt hem 3x in zijn brieven, en elke keer zit hij op dat moment in de gevangenis. Zo rond het jaar 60, tijdens zijn eerste gevangenschap schreef hij over Demas op de manier zoals ik juist deed: een mede-arbeider (Flm.vs.24). De laatste keer dat we over deze man lezen is in 2Tim.4:10, waar en diep-trieste opmerking over Demas gemaakt wordt:
“Demas heeft mij uit liefde voor de tegenwoordige wereld verlaten. Hij is naar Thessaloníca vertrokken.”
Dit is geen opmerking van een totaal ontgoochelde man, die vlak voor de marteldood stond;integendeel: hij verwachtte de overwinnaars-kroon uit handen van zijn Heer in ontvangst te nemen !! Maar wat was er met Demas gebeurd?
Wat was de reden van z’n “afval”

Het is niet bekend hoe Demas tot geloof gekomen is, maar hij heeft zij-aan-zij met Paulus het evangelie gepredikt. Hij heeft in Paulus een geweldig voorbeeld van toewijding gehad. Hij heeft de wonderen gezien die door de handen van Paules in Jezus’ Naam werden verricht en tóch….”Hoe is het mogelijk?”, zul je misschien zeggen.Ik denk dat de reden in een paar opmerkingen uit de aangehaalde tekst uit 2Tim.is te vinden. In de eerste zegt Paulus dat hij “de wereld” lief gekregen heeft. Nu staat daar letterlijk “eeuw”(gr. aion). De meeste vertalingen hebben hier “wereld”, maar ik vond er één ( de Eberfelder-duits) die vertaalt met “Zeitlauf”. In het nederlands zou je “tijdgeest” zeggen. Én er is nog iets wat je eigenlijk in onze vertaling(en) niet ziet, nl.dat er duidelijk een proces aangegeven wordt: Letterlijk: “…hebbende liefgekregen”. Het was niet van het ene op het andere moment gekomen; langzamerhand kreeg de “tijdgeest” Demas in z’n macht. Hij is met toewijding aan Jezus met Paulus en z’n andere “mede-arbeiders” op pad gegaan, maar toen hij de weelde van de grote Romeinse steden zag, kreeg hij langzamerhand genoeg van de “stank” van de gevangenissen en kwam het proces van “de tijdgeest” op gang. Het “heden”, met alle tastbare comfort, kwam steeds dichterbij en de komst van het (onzichtbare) Koninkrijk van God lag steeds verder weg. “Waarom zou je als Christen niet mee mogen genieten van ….? We kunnen door middel van onze….(vul maar in: geweldige auto´s, kastelen van huizen-- van alle luxe voorzien enz.) laten zíen, hóe geweldig het is om Christen te zijn; niet dan ?” Ik ben ervan overtuigd dat in ontzettend veel christenlevens de “tijdgeest”heel erg “bemind” wordt.Een leven waarover Johannes later in zijn eerste brief schrijft:” Al wat in de wereld (gr.kosmos) is,” oa: de” begeerte van de ogen “, daarvan zegt de Bijbel:”die gaat voorbij, maar wie de wil van God doet, blijft tot in eeuwigheid”

Dat ene zinnetje over “het proces”, wat plaats vond in het denken van Demas verklaart eigenlijk alles:”Hij is naar Thessaloníca vertrokken.” Dat was één van de mooiste en grootste steden van het Romeinse rijk. Het lag prachtig tegen een heuvel opgebouwd met een riant “uitzicht op de zee….”. Een centrum van handel: van alle gemakken voorzien! Ik las ergens: “ het was de vleesgeworden tijdgeest”.

Hoe is het met ons Christenen? Markus is ook eenmaal in de strik van het “gemak(kelijke) gevallen. Maar in dezelfde brief waarin Paulus over Demas schrijft, zegt Paulus dán over Markus:”Ga Markus halen en breng hem met u mee; ik kan hem goed gebruiken voor het werk”. Markus had het op tijd ingezien
En wij ??

Cajamarca, 4 juli 2007

Het is hoog tijd om weer eens een algemene rondzendbrief te schrijven. Velen zijn waarschijnlijk op vakantie, maar dan vind je deze brief als je terugkomt. Via internet hebben we wel meegekregen dat het nogal nat is in Nederland. Overal ter wereld is het weer van slag, zelfs hier hebben we gisteren een regenachtige dag gehad. Het had niets met de wisseling van de maan te maken, dus daar lag het ook niet aan. In juli is het heel ongebruikelijk dat er regen valt. Het weer was tot voor enkele jaren erg stabiel, we konden buitenactiviteiten vrijwel met garantie plannen, maar zelfs hier is dat nu kennelijk afgelopen.

In het blad Zending&Gemeente hebben jullie de eerste verslagen van dit seizoen kunnen lezen. We hebben al weer 3 scholen achter de rug en ook Josué heeft 2 scholen “gedraaid”.
De laatste school was in Malat. We hebben daar een hele goede relatie met de medische post en met de middelbare school, waardoor we heel integraal kunnen werken. In Zending&Gemeente had ik al geschreven over de anti-wormpillencampagne. Deze campagne wordt nu ook in Malat en omliggende dorpen gevoerd. Het houdt in dat iemand uit de kerk samen met iemand van de medische post de mensen van een bepaald dorp bij elkaar roept. Degene die namens de kerk er is legt het evangelie uit aan de hand van een touwtje met 5 gekleurde kraaltjes in de kleuren van het woordeloze boek. Geel voor de heerlijkheid van God, zwart voor de zondeval, rood voor het bloed van Jezus, wit voor de vergeving van zonden en groen voor een nieuw leven. Het touwtje sluit als je het als armbandje om je pols meeneemt nadat je een anti-wormpil hebt gehad. De arts of verpleegkundige legt aan de hand van een prachtig groot boek uit wat parasieten in ons lichaam doen, hoe die erin komen, maar ook wat je als preventie kunt doen. We hadden 3.000 pillen mee naar Malat, samen met de kraaltjes en de touwtjes om de armbandjes te maken. Tijdens de pauzes van de lessen werden de armbandjes geregen. Roberto, de zondagschoolleider van Jelíc, vertelde het verhaal wat bij de kleuren hoort. Het was geweldig om te zien en te horen hoe Roberto dat deed. Hij is een aantal jaren geleden begonnen als een heel verlegen jonge man met het leiden van de zondagschool. Nu stond hij als een ervaren kinderwerker voor de volwassenen uit te leggen wat het evangelie inhoudt. Indrukwekkend!!!
Intussen is de arts, Pieter, in Malat begonnen met het uitdelen van de pillen. De eerste 647 pillen zijn aan de man, vrouw en kinderen gebracht. Volgens Pieter is de medische post verantwoordelijk voor 5.000 mensen, dus kunnen ze nog even vooruit. Denk jullie in: om te beginnen zullen 3.000 mensen het evangelie in de notendop horen, met een mogelijkheid van 2.000 mensen meer. Dat is toch geweldig?

Overdag deden we de lessen met de mensen van Malat, Jelíc en Santa Ana en elke avond werd er een film gedraaid in de multifunctionele zaal van de middelbare school. De school functioneert nu 4 jaar. Er zijn een 4-tal leerlingen die vanuit Nederland worden gesponsord. Eén van hen zit nu in de vijfde klas en werd vanaf de eerste gesponsord. Hij begon in een klas met 32 kinderen. Nu zijn er nog 6 jongens die volgend jaar eindexamen hopen te doen. Buster is één van hen en wij geloven zeer zeker dat het vooral komt door het trouwe gebed van zijn “sponsorouders”. Te weten dat er mensen zijn aan het andere eind van de wereld, die weten wie je bent en voor je bidden, geeft echt wel moed op momenten dat anderen afhaken.
Door de jaren heen zijn er veel mensen met ons mee geweest naar Malat, zo ook deze keer, Theo en Pauline Driedonks uit Eindhoven. In de kerk hebben ze gevraagd van alle mensen, die daar op bezoek zijn geweest een foto in de kerk op te hangen, zodat ze regelmatig voor hun broeders en zusters die hen bezocht hebben kunnen bidden. We hopen dat het hen ook helpt door te gaan als er moeilijkheden zijn.

Soms lopen we tegen heel rare ideeën onder de christenen in de campo aan. Zo kregen we deze keer vragen of het waar was dat de steun die de regering geeft aan de armste gezinnen in de vorm van S/. 100,-- per maand, geld van de antichrist was. De regering heeft dit programma in het leven geroepen om gezinnen tegelijkertijd te stimuleren meer gevarieerd te eten. Bij het uitdelen worden lezingen gegeven over gezondheid en voeding. Verder zijn items als gezinsplanning en inentingen natuurlijk ook een thema waar misvattingen over kunnen zijn. In ons contact met de medische post kunnen we allerlei misverstanden met betrekking tot de “evangelischen” uit de weg ruimen.
Steeds weer blijkt dat evangelieverkondiging integraal is en moet zijn. God geeft richtlijnen voor elk facet van ons leven. Dat mogen we delen met alle mensen in onze omgeving en op elke plaats waar we zijn.

Momenteel is Kees Goedhart bij ons voor een serie bijbelstudies in de kerk waar we hier in Cajamarca naar toe gaan. Het is een “vrije broeders” kerk, te vergelijken met de “open” Vergadering van Gelovigen. Ieder jaar wordt de “verjaardag” van de kerk heftig gevierd met een speciaal programma. Dat gebeurt in elke kerk, dus ook in “Centro Bíblico Cajamarca”. Iedere avond een ander thema met een andere doelgroep. De mensen zien er naar uit en ook wij zijn benieuwd hoe de opkomst zal zijn. Vrijdag en zaterdag zullen heel speciale dagen zijn, want dan komen de leiders van de “campo” voor studiedagen over leiderschap. Niet alleen “onze” mensen” komen, maar ook de leiders van de campo waar Centro Bíblico Cajamarca door het jaar heen bijbelstudie geeft. Met elkaar zullen het zo’n 100 mensen zijn, die 4 studies per dag krijgen met onderwerpen als “hoe ontdek ik toekomstige leiders in de gemeente”, “hoe ga ik om met conflicten in de gemeente” en “Tienden”. Zeer veelzijdig dus.

De mensen komen donderdagavond aan. Sommigen moeten 7 uur reizen met een busje, anderen komen 8 uur boven op een melkwagen, anderen lopen eerst een paar uur om een bus te nemen.
Het is een heel avontuur, want we hebben ook de vrouwen van de leiders uitgenodigd, omdat de vrouwen veel invloed hebben, maar vaak niet aanwezig zijn in de bijbelstudies in de campo.
Het belooft een grote groep te worden.

Vanuit een momenteel zonnig Cajamarca, groeten we jullie allen heel hartelijk. Een volgend bericht wordt gepubliceerd in Zending&Gemeente, gratis aan te vragen bij Kees Goedhart, e-mail: c.a.j.goedhart@kpnplanet.nl.

wederwaardigheden

Ineens bedacht ik me dat het misschien wel zinnig is om jullie eens wat foto’s van onze wederwaardigheden te sturen. Gelukkig hebben we regelmatig contact met allemaal op meer of minder frequente basis, maar een paar foto’s zijn altijd leuk om te laten zien.

Sinds een paar weken hebben we kuikens. Er waren er 6 geboren, maar in de eerste week stierf er al 1 kuiken, doordat hij zich verslikte in een heeeeeeeele dikke worm. Vandaag is er nog een ander kuiken gestorven, omdat hij/zij dood gepikt is door de grote kippen. Wat zijn kippen toch rotbeesten van karakter. Verder gaat het goed met de andere dieren. Zilver loopt veel achter Judith aan, omdat die hem nooit in de steek laat, Wij zijn natuurlijk regelmatig weg en dan blijft Judith thuis. De konijnen van Juud kunnen goed met elkaar overweg. Het is een tam konijn van redelijke grootte en een wild konijn, dat nu min of meer tam is, maar zeker een kwart in grootte vergeleken met het andere konijn. ’s Nachts zitten ze samen in een hok in de kamer, maar overdag zit het grote konijn vaak op het gras, om het kort te houden.

Terug in Perú !

De terugreis naar Perú verliep heel voorspoedig; behalve dan het feit dat we “overgewicht” hadden en het meisje aan de balie schijnbaar last had van ochtendhumeur….We moesten dus wat uitpakken, maar dat konden ook onbelangrijke dingen zijn. Dus dat was niet zó erg. We zijn overigens nog nooit zo snel naar Lima gevlogen: dik 12 uren; zonder tussenlandingen! Toen we in ’83 met heel het gezin voor het eerst naar Lima vlogen duurde de reis 25 uren met 5 tussenlandingen. Die vlucht werd toen ook –en niet zonder reden dus- “de melkboer” genoemd; overal werden enkele reizigers opgerpikt ! Nu duurde de reis A’dam-Lima korter dan de reis Lima-Cajamarca (per bus): dat is 15 uur.
Het was een onvergetelijk wéérzien met onze dochter Judith, die al die tijd de lopende zaken had waargenomen en dat was een hele klus zoals het regelen van de kerstvieringen enz. Maar óók in de gemeentesamenkomst werden we heel hartelijk begroet; sommigen hadden zelfs tranen in de ogen, alsof we na jaren eindelijk weer thuis gekomen waren…Toch doet dat enorm goed !!

Toen we alles weer op de rit begonnen te zetten en plannen moesten maken voor het komende seizoen, bleek dat we er gewoon een paar dagen samen tussenuit moesten. Froukje en ik zijn toen een midweek naar een dorpje aan de kust gegaan en tussen de strandwandelingen door ( en ook tijdens ) konden we flink brainstormen over het hóe, het wáar en het wanneer. Ook heb ik wat nieuwe ideeën opgedaan voor een wat andere aanpak van de radioprogramma’s en die hoop ik in de toekomst op de schijf te kunnen zetten. Froukje heeft daar ook de nieuw te geven bijbelstudies op laptop ingevoerd, dus we zijn er aardig klaar voor.

We hebben elk jaar twee vergaderingen waar alle leiders van de nogal ver uit elkaar liggende bergdorpen aanwezig moeten zijn. Eén aan het begin van het seizoen én de tweede aan het eind van de lessen, vlak voor dat de regens losbarsten en we dus niet meer kunnen reizen in de bergen. Persoonlijk ben ik geen fan van vergaderingen omdat….. Maar de laatste vergadering in april was in één woord: GEWELDIG !! De mensen waren zo enorm blij elkaar weer te zien en allerlei ervaringen uit te wisselen. Als alle bijeenkomsten zó eens zouden zijn, wat zou dat veel problemen voorkómen of oplossen. Ook de vergadering de dag ervoor met de twee voorgangers en met de twee presbyters ( opzieners ) was al “vol verwachting”. Ik zou haast “fan” van vergaderingen worden. Maar helaas: begin mei hadden we een vergadering met al de betrokkenen van onze NGO. Dat was zo’n beetje het tegenovergestelde van bovengenoemde bijeenkomst! Tijdens de voorgaande bijeenkomsten daarvan, toen wij nog in Nederland waren, werden belangrijke zaken maar al-te-vaak doorgeschoven naar “als de misioneros er weer zijn”. We hadden juist zo gehoopt dat ze meer eigen initiatief zouden tonen. Ook was er binnen het te besteden geldbedrag geschoven van de ene naar de andere post om zó een bepaald project draaiende te kunnen houden. Ten koste van andere projecten…..En dat is moeilijk te herstellen. Dat gaf en geeft nog steeds behoorlijk wat onderlinge spanningen. We vragen daar jeullie gebed voor, dat er een oplossing voor gevonden zal worden.

Froukje en ik zullen dit seizoen op minstens vijf verschillende plaatsen leiderschapstrainingen geven. En de andere twee teams evenzo. Daarnaast zullen we drie “jeugdweekends” hebben op totaal verschillende lokaties, met totaal verschillende “soorten” jonge mensen. Eén van de trainingen voor leiders is een nieuw te ontginnen gebied; m.a.w. we zijn daar nog nooit eerder geweest en voor de mensen daar is het ook totaal nieuw. Het is een gebied waar veel sekten actief zijn en dat is ook de reden dat de leiders dringend gevraagd hebben om daar te komen. Als je dit leest zijn we daar al geweest, maar we vragen je heel erg om er voor te blíjven bidden. Bid ook voor de reizen, want de wegen naar dergelijke afgelegen gebieden kun je eigenlijk geen wegen noemen!!

Tot slot nog een fenomenaal fijn bericht:
Vorige week hadden Froukje en ik ons eerste trainingsweekend in de kerk van Celendín. De leiding had dit gecombineerd met de “verjaardag” van de kerk; die wordt hier in elke kerk zeer uitbundig gevierd. Vier jaar geleden hebben we de gemeente daar geholpen met de bouw van een kerkgebouw, dwz. de gemeenteleden betalen de helft, en bouwen de kerk terwijl wij dan de andere helft betalen. Het is een heel mooie kerk geworden. Vorig jaar hadden we een “prijsvraag” uitgeschreven en de twee beste ideeën zouden beloond worden met een behoorlijk bedrag. Eén van de kerken die “won” was de gemeente in Celendín. Maar we hadden een voorwaarde gesteld: de voorganger moest beloven dat hij nieuwe leiders zou opleiden en als hij daar niet aan voldeed, dan moest hij het “gewonnen” bedrag weer terugbetalen. Hij deed nl. alles zelf, behalve de zondagschool, die deed zijn vrouw. Maar hij was dus “pastor”, penningmeester, koster enz. Hij heeft keurig aan de voorwaarde voldaan : wekelijks werden er leiderschaps-trainingen gegeven enz. en het resultaat liet niet op zich wachten: tot voor kort kwamen er zo’n 8-10 mensen en nu moeten er banken geleend worden. Het kerkgebouw was alle dagen stampvol en afgelopen zaterdag werden er 7 nieuwe gelovigen gedoopt: wat een feest! Jongeren en ouderen, waaronder een stadsbestuurder. GEWELDIG was en is dat. Een jongen riep luid, net voordat hij kopje-onderging in de beek: ” Dood aan de wereld, ik leef nu voor Christus”.

Zojuist schieten me nog twee belangrijke dingen te binnen.
- We weten zeker dat de “wederkomst” niet zo heel lang meer kan duren; toch weten we niet precies wanneer die zal zijn. Maar we zien er naar uit !
- Waar we ook naar uit zien hier in Cajamarca is naar de wederkomst van Kees en Fieke. Ze waren al één keer in Cajamarca en tot grote zegen. Nu zien we dus uit naar hun wederkomst en deze keer konden we die wél plannen: van 9 tot 15 juli. Bid voor gezondheid en zegen ! “Onze” mensen uit de bergdorpen en de gemeente hier in Cajamarca zien er geweldig naar uit; naar déze (werder)komst. Er komen ook nog zo’n 70 leiders van kerkjes uit andere streken rondom Cajamarca, dus het wordt een geweldige ontmoeting.

Froukje:
Het werk met het Lilianefonds is vrijwel meteen al weer begonnen. Intussen heeft een jongen uit Oxamarca, die heel slecht ziet zonder bril, een bril gekregen. Het heeft Gilmer, de voorganger uit Oxamarca, heel wat overredingskracht gekost om de moeder en haar zoon (13 jaar) naar Cajamarca te krijgen. Zij was nog nooit verder dan Celendín geweest, de eerste grote plaats vanuit hun dorp op 3 uur busafstand. Nu kwam ze in de “grote stad”, Cajamarca en was helemaal zenuwachtig. We hebben dezelfde dag nog de oogarts kunnen bezoeken en een week later kon ik de bril ophalen. Vandaag of morgen verwacht ik een moeder met haar zoontje van 6 jaar. Carlos is geboren met een “open ruggetje”, en zijn vader schrok zo, dat hij meteen de benen heeft genomen. Zijn moeder heeft hulp gezocht en zo heeft Carlos een drain in zijn hoofd gekregen, zodat hij zich “normaal” heeft kunnen ontwikkelen. Zijn moeder en hij woonden voorheen in een andere plaats, waar Carlos ook naar een speciale school kon en waar hij dus een redelijk normale ontwikkeling heeft kunnen doormaken. Zijn moeder komt oorspronkelijk uit Oxamarca en heeft intussen een andere relatie, waar zij ook een dochtertje van heeft. Deze man, houdt gelukkig van Carlos en ze zochten me nu op om te zien of er mogelijkheden waren om Carlos te laten opereren, want zijn voeten groeiden helemaal scheef en hij wil zo graag lopen. Door het Lilianefonds is die mogelijkheid er gelukkig wel, maar het kost wel veel tijd en energie, vooral van de moeder om het hele proces in gang te zetten. Ze zullen nl. naar Lima moeten reizen voor de operatie. Voor de mensen uit de provincie is de hoofdstad Lima echt bedreigend. Het is een miljoenenstad met erg veel diefstal en gevaar in het verkeer. Het is beslist niet “even” een ziekenhuisopname en daarna naar huis. Ook voor de eerste tijd moeten de mensen meestal in Lima blijven tot de eerste controles. Graag gebed voor Carlos en zijn moeder.

Vorig jaar kregen we via een voorganger in Cajamarca de mogelijkheid om anti-wormpillen uit te delen in combinatie met een korte evangelisatieboodschap. Gilmer heeft deze campagne in Oxamarca georganiseerd en samen met de medische post aldaar en de leiders van de kerkjes in de dorpjes rondom Oxamarca in totaal 2.400 pillen uitgedeeld. De mensen worden in een dorp bijeengeroepen en de voorganger van de plaatselijke kerk legt aan de hand van een koordje met vijf kraaltjes in de kleuren geel, zwart, rood, wit en groen het evangelie uit. Het is een variatie op het “woordloze boek”, wat bij evangelisatie in de zondagschool gebruikt wordt. Daarna worden alle namen genoteerd, zodat een tweede campagne gedaan kan worden na een bepaalde tijd en krijgen de mensen van de verpleegkundige voorlichting over hygiëne, met name i.v.m. het voorkomen van parasieten in de darmen. Het is geweldig dat op deze manier 2.400 mensen het evangelie in de notedop hebben gehoord en tegelijkertijd heel dankbaar zijn voor de medicatie die ze gratis hebben gehad. Normaal moeten ze er een kleinigheid voor betalen, maar nu dus helemaal niets. Door deze berichten tijdens de vergadering in april, waar Ger over sprak, kwamen er van andere kanten ook verzoeken voor deze campagne. We genieten van de mogelijkheden die we krijgen en maken er graag gebruik van.

Liefs van ons beiden en bovendien ook van Judith, die op dit moment in het stadhuis van Cajamarca een baan heeft….

Gods zegen—óók tijdens de eventuele vakantie.

VERLOF in Nederland

Op het moment dat ik onze “verlof-ervaringen” aan dit papier en dus aan alle lezers van ZG toevertrouw, zit de tijd van het zijn in Nederland er op een paar dagen na, al weer op.
De 3 ½ maand zijn omgevlogen en werden practisch helemaal gevuld met het bezoeken van gemeenten en vrienden in-den-lande. Het was zeer intensief : 26 gemeente-samenkomsten met presentaties en daarnaast nog 36 bezoeken aan, of van, vrienden. De banden zijn dan ook weer flink verstevigd en het valt ons dan ook best zwaar om weer afscheid te moeten nemen, natuurlijk vooral van onze kinderen.

Het inpakken van de koffers geeft dan ook een “dubbel” gevoel: enerzijds zouden we best willen blijven, maar aan de andere kant verlangen we er enorm naar om weer bij “onze” mensen te zijn, in de bergdorpen. En natuurlijk ook om onze dochter Judith, die al die tijd alléén in Cajamarca is geweest, weer eens flink te kunnen “kraken”. Ze heeft heel wat voor d’r kiezen gehad ! Het valt niet mee om op te moeten boksen tegen zoveel burocratie, waar alles doorspekt is met corruptie en de nare gevolgen daarvan. Verder werden toch ook nog veel problemen, die zich in de dorpen afspeelden, op haar bordje gelegd. In dergelijke gevallen is internet werkelijk een zegen!! In onze eerste periode, duurde het ongeveer 3 weken, voordat een brief aankwam ( áls die aankwam ) en in geval van wachten op een eventueel antwoord, waren we dus minstens 6 weken verder ! Nu spreken we elkaar rechtstreeks en als je wilt kun je elkaar ook nog zien…

Nogmaals: we zijn enorm dankbaar voor alle hartelijkheid die we van jullie ontvangen hebben. Ik wil je aanmoedigen hetzelfde te doen t.o.v. de zendelingen die nú of later in Nederland zijn om de gemeenten te bezoeken, bv. Johan Smoorenburg, Cor en Trudy en anderen.
Ik denk dan niet in de eerste plaats aan geld ( hoewel dat uiteraard ook belangrijk is ), maar bovenal aan gebed !!
Het is voor ons allen, die namens de Nederlandse christenen in dikwijls zulke enorm moeilijke situaties werken, van onschatbare waarde, te weten, dat er dagelijks voor ons gebeden wordt. Zo vertelde een zuster me, dat ze elke morgen om 4 uur (!) opstond om voor te bidden en op die manier de hele wereld rondreist, “ik kom dus op die tijd ook bij jullie langs”, waren haar woorden.…Als ik daaraan denk, dan voel ik me heel erg bevoorrecht en bemoedigd om er weer “tegenaan” te gaan. Dus: bid voor ons, en voor al de andere zendelingen, die je kent.

Tijdens onze verloftijd, hebben we niet alleen gemeenten en/of vrienden bezocht, maar - helaas- hebben we ook veel tijd moeten besteden in het bezoeken van “de dokter”.
In Perú besteden we daar uiteraard zo min mogelijk tijd aan, maar als we dan in Nederland zijn, maken we “een rondje-medici”, om allerlei dingen te laten controleren. Zo bleek het nodig dat wat verdachte plekken uit mijn huid werden weggesneden. Het is gelukkig allemaal goed afgelopen, maar het kost allemaal wel veel tijd.


Bid ook, dat ons lichaam sterk en gezond zal zijn en blijven, zodat er geen belemmeringen zullen zijn om door te gaan met de taak waar we voor geroepen zijn. We merken heel erg sterk, dat de “tegenstander”niet stil zit en alles-op-alles zet om het werk te dwarsbomen.
Oók op andere terreinen blijft hij “etteren”, door verwarring te zaaien in de gemeenten: zo ontvingen we een kort berichtje, dat er in het dorpje Malat, aanhangers van een Braziliaanse sekte bezig zijn om daar binnen de plaatselijke gemeente vewarring te stichten door vooral “prosperity”-doctrines te propageren en zó mensen uit de gemeente te trekken. Bid ajb. voor bescherming van de gemeente. In meerdere opzichten is/was het getuigenis van de christenen in Malat tot nu toe positief en is er veel goodwill bij de communiteit, maar verdeeldheid en allerlei andere zaken doen daar uiteraard afbreuk aan. Ook op andere vlakken wordt de gemeente erg aangevallen, wat we al eerder in onze berichtgeving heben gemeld. Bidt vooral ook voor wijsheid in het begeleiden van deze zaken.

Froukje schrijft:
Als jullie dit lezen is het afscheid van de gemeentes en onze kinderen al weer achter de rug. Het kost elke keer weer veel om vooral de kinderen in Nederland achter te laten. Zij staan gelukkig helemaal achter onze roeping, maar voor iedere betrokkene, zowel kinderen als ouders zijn er toch meer momenten dan we ons ooit gerealiseerd hebben dat we elkaar missen. Daarom willen we ook graag oproepen om onze kinderen ook in jullie gebeden te betrekken als er voor ons gebeden wordt.

Zodra we weer thuis zijn zal begonnen worden met het coördineren van het programma voor dit jaar. Het vergt erg veel inspanning om rekeninghoudend met de plaatselijke feesten, de beschikbaarheid van de bijbelleraars en de logistieke mogelijkheden een sluitend programma te maken, waarin iedereen zich kan vinden. Ook ík zie best wel weer tegen de reizen op over de onverharde slechte wegen. Lichamelijk is het heel erg zwaar, maar als je eenmaal aankomt is de hartelijkheid en de blijdschap van de mensen een enorme beloning. Het is juist voor de mensen in de dorpen waar nauwelijks iemand komt zo belangrijk om te merken dat ze niet vergeten worden. Als we dan zo’n bericht als over Malat horen, blijkt weer hoe belangrijk het is om een goed fundament te leggen.

Daarom gaan we ook dit jaar verder met het plannen van alle “scholen”, seminars en jeugdweekends, maar vooral met het zoeken van medewerkers in de wijngaard, zowel vanuit Nederland als vooral ook in Perú. Hiervan zullen we jullie ook dit jaar weer op de hoogte houden. Voor tussentijdse info kan gebeld worden naar de Perú infolijn: 040-2424466, ook kun je een tussentijdse nieuwsbrief aanvragen bij Hugo Krosschell: h.krosschell@planet.nl